Önce okumayı bıraktım, ama arada bir şeyler yazıyordum. Sonra o da gitti. Kaç yıl oldu üretim yok, sadece düşünüyorum. Ne heveslerle açtığım blog pas tuttu, kendim bile arada girip bakmayı unutuyorum. Aslında yazmak için konular buluyorum. Fakat konuyu kafamda taslak haline getirmeye çalışırken, kendimi bambaşka mecralarda buluyorum. Başladığım yerle geldiğim nokta arasında en ufak bir bağ yok. Buraya nasıl geldim bilmiyorum. O zaman yazmama engel olan birinci sebep; konsantrasyon bozukluğu.
Genelleme yapmayacağım, kendi haleti ruhiyemi açıklıkla dökmeye çalışacağım; eskiden köşelerim vardı, daha bir keskindim. Geleneklerle, inançlarla ve alışkanlıklarla savaşırdım. Bundan dolayı da çok konu çıkardı. Bazı insanların bam teline basmak, uyandırmaya çalışmak sanırım eğlenceliydi. Şimdi öyle bir oldum ki, köyde cenazelere, mevlütlere, düğünlere katılıyorum. Yeri geldiğinde “allah kabul etsin” diyorum, hatta bazen herkese ayak uydurup ellerimi dua eder gibi de açıyorum. O sırada diğer insanları izlemek de eğlenceliymiş. Aslında bir çoğu benim gibi orada olması gerektiği için gelmiş. Boşuna kasmışım bunca sene.
Okumaya devam et Niçin yazamıyorum?