Umutsuz dünya

“İnsan yaşadığı yere benzer ”
Demiştin Edip abi.
Artık benzemiyor, sürekli değişiyor.
İnsan ağaca benzerdi, çınar gibi
Dağlara benzerdi, Munzur gibi
Öyle değil mi Şair abi?

İnsan hayvana benzerdi, aslan gibi
Fırat gibi sulara benzerdi
Yaşadığı yere benzerdi insan, Anadolu gibi
Benzemiyor artık hiçbir şeye Şair abi.

Engin ovalar gibiydi yaşadığımız yerler;
şimdi ateşler fışkırıyor gözlerimizden.
Müzik sesleri gelirdi ormanlarımızdan;
uyandırıyor artık karabasanlar.
Sularımız akardı dingin ve coşkun;
biz ise gergin ve kederli.

Artık yaşadığımız yere benzemiyoruz
Hakkını veremedik bu güzel dünyanın
Çok değiştik, çok kirlendik Ahmet abi.

İnsan yaşadığı yeri kendine benzetiyor
Suların akışını, ormanın sesini
Ovaları, dağları, denizleri
Bozuyor yaşadığı yeri insan
Sinsice kendine benzetiyor.

Artık şiir okunmuyor, hikaye dinlenmiyor
Sevinçler buruk, gülüşler kısa
Soluduğumuz hava bile paylaşılamıyor
Çoktan kesti umudunu bizden yaşadığımız dünya.

*Edip Cansever’in “Mendilimde kan sesleri” şiirine ithafen.

Ocak 2018

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.