Hiç kimse yokken
Bir ses duyarım çoğu zaman
Oysa ne içimde, ne dışımda
Hiç kimse kalmamıştır
O sesi duyduğum zaman
Yollar boş, lambalar sönmüş
Yıldızlar çoktan saklanmış
Bulutların arkasına
Bir ağıt duyuluyor acılı ve öfkeli
Geceye dönüyor yağmurun sesi
Boğuşuyorum kendimle
Dilsiz ve kimsesiz
Kapım çalınıyor
Önce umutlanıyorum
Cesaretim yok açmaya
Kapatıyorum ağzımı
Sessizliğimde boğuluyorum
Silahlar patlıyor sağda solda
Çocuklar ölüyor
Kadınlar gençler sonrasında
Freni patlıyor kamyonun
Altında kalıyor insanlar
Kıpırdatmadan kılımı
Gizli gizli bakıp
Dönüyorum arkamı
Rüyamda görüyorum
Dostlarımı, arkadaşlarımı
Kan ter içinde
Korkudan uyanıyorum
Cümbüş oluyor kimi zaman
Her kafadan bir ses çıkıyor
Emirler, vaatler, yalanlar
Öfkeler, koplimanlar
Havada uçuşuyorlar
Duyamıyorum hiç birini
Körebe gibi kalıyorum ortada
Oyun bitmeden
Sessizliğime kaçıyorum
Bir şiir yazıyorum
Sonra bir yazı
Yakaladım sanıyorum kendimi
Yırtıyorum kağıdı
İçimden kaçıyorum
2013